Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Ik besefte niet dat hij een ongelofelijke macht over mij had
van een droom jeugdliefde tot een helse realiteit
Zomer 2006: B
Het begon allemaal, toen ik 14 jaar was. Ik had net mijn eerste breuk met een jongen. Een week later ging ik mee zwemmen met een paar vrienden en toen leerde ik B. kennen. Hij was de beste vriend, van mijn ex.
Hij had nog op mijn school gezeten en ik had hem altijd al leuk gevonden.
We raakten aan de praat en ik vertelde hem over mijn liefdesverdriet. Hij was er voor me en beurde me altijd op. Hij zei dat ik het zijn beste vriend niet kwalijk moest nemen, hij wist gewoon niet hoe hij met meisjes moest omgaan.
We waren immers ook nog zo jong. Maar ik was altijd al ouder geweest in mijn hoofd. Veel te serieus volgens mijn vrienden en ouders.
Ik had twee keer afgesproken met B. We hadden veel plezier en ik was al helemaal over mijn ex. Ik voelde dat ik goed kon praten met hem, en hij leek me ook al volwassener te rederen. B. was wel van Armeense afkomst, maar op dat moment kon ik me niet inbeelden dat dit een probleem ging worden. We spraken een paar keer af en we hadden gekust.
Maar mijn gevoelens voor hem kwamen maar op die ene avond dat we samen uitgingen. Hij liet zich toen van zijn beste kant zien. Hij was lief , attent en had géén oog voor andere meisjes.
Ik voelde me speciaal en niemand zou me dit gevoel kunnen afpakken.
Begin Schooljaar 2007 : Armeense wolken
De eerste 3 maanden van ons relatie waren zo goed, dat ik gewoon op wolken leefde. Ik was nog nooit zo gelukkig geweest. Hij was mijn droomjongen, mijn alles. Hij belde mij elke avond, en we konden uren aan een stuk bellen. Hij nam me overal mee naar toe, gaf me complimentjes.
We waren ook klaar voor meer. Hij was de eerste jongen met wie ik sex had.
Vanaf dat moment stelde ik mijn hart open voor hem. Ook al had mijn mama gezegd dit nooit 100% te mogen doen. We waren zo verliefd , dat mensen zich ongerust maakten.
We waren onafscheidelijk maar we eisten elkaar ook op. Ik keek minder naar mijn vrienden , wat wel normaal is in het begin van een relatie, en hij deed net hetzelfde.
Ik was nog amper thuis en hij ook niet.
Ik had hem ondertussen al voorgesteld aan mijn familie. En hij vond dat het tijd was om mij voor te stellen aan zijn familie. Dit was een grote stap, omdat zijn ouders van Armeense afkomst waren en in hun cultuur neem je nooit zomaar een meisje/jongen mee naar huis.
Ik herinner mij nog goed dat heel de familie mij verwelkomde , ze bekeken mij van top tot teen en waren heel vriendelijk. Ik was blij dat ze me accepteerden.
Ik was nochtans gewaarschuwd , dat cultuurverschillen , meestal een probleem zijn, of dat dit uiteindelijk een probleem zou worden. Maar op dat moment hoorde ik dit zelfs niet. Al wat me interesseerde was hij en niets anders.
Einde schooljaar 2007 : twee jongens wachten op me
Er waren al maanden voorbij en we hadden nog steeds de perfecte relatie in mijn ogen. Het is maar begonnen toen we 8 maanden samen waren. Ik kreeg terug wat meer oog voor mijn vrienden. Ik had een beste vriend Ken en we hadden altijd al een zeer goede band gehad.
Ik voelde me wat schuldig , en ik wou terug wat meer tijd met hem doorbrengen.
Dit leek op zich geen probleem. Hij wachte me vaak op als ik van de trein kwam, maar dit was ondertussen ook al een gewoonte van B. geworden. Ik vond het wel leuk 2 jongens die ik allebij op mijn manier graag zag, stonden mij elke dag op te wachten. Mijn dag kon niet beter beginnen.
B. klaagde hier nooit over en ik had dus niet door ,wat er echt in B. omging.
Ik dacht dat hij dit allemaal geen probleem vond. Het is maar begonnen toen Ken me plots een grote brief had geschreven waarin stond dat hij eigenlijk al jaren verliefd op me was, maar dat hij me dit nooit had kunnen vertellen omdat we beste vrienden waren en ook omdat hij nu pas besefte hoe graag hij me zag. Hij vermeldde er wel bij dat hij de relatie tussen mij en B. helemaal niet wou verpesten omdat hij zag dat we elkaar echt graag zien en dat hij dan liever mijn vriend blijft, omdat hij mij al het geluk van de wereld gunde.
Ik vond dit zeer lief en ik maakte hem duidelijk dat ik inderdaad B. veel te graag zag, maar dat ik hem zeker niet kwijt wou , dat hij mijn beste vriend is en dat altijd zou blijven. Dus Ken bleef me zoals gewoonlijk elke dag ophalen.
Op een dag zag ik aan B. dat er iets scheelde. Ik vroeg wat er hem dwars zat en hij zei dat hij het eigenlijk niet meer zo graag had , dat Ken. er elke dag stond en dat het leek alsof ik twee lieven had . Zijn vrienden hadden hier al nare opmerkingen over gemaakt.
Als ik er nu aan terug denk , vond ik dat hij wel gelijk had. Maar ik wou gewoon Ken niet kwetsen. Zeker niet nu , net nu hij zijn hart had durven luchten. Ik ging er niet zo op in en zei gewoon tegen B. dat hij het zich niet moest aantrekken , dat Ken nu eenmaal een goede vriend was en dat ik hem niet wou kwetsen.
Maar twee dagen later stond Ken er die morgen niet. Ik vroeg aan B. of hij soms wist waarom Ken er niet was, maar hij deed alsof zijn neus bloedde.
Toen ik op school kwam vroeg ik aan Ken waarom hij er niet meer stond . Hij vertelde mij dat hij het eigenlijk beter vond gewoon op school met elkaar op te trekken , omdat ik nu een lief had ,en dat hij er zich ongemakkelijk bij voelde als ik en B. stonden te kussen , hij voelde zich teveel.
Ik begreep dit wel en ik ging er verder niet meer op in. Ik en B. hadden ondertussen kleine ruzietjes gehad over Ken. Hij was een beetje jaloers en ik besloot zo min mogelijk over Ken te praten.
Een paar weken later ging Ken op reis en ik mocht op het huis passen. Ik liet B. komen slapen. Ik kreeg die avond een bericht van Ken waarin stond dat hij een briefje had nagelaten. B. was toen net naar buiten om iets te gaan halen dus ik ging direct naar boven , en las stiekem dat briefje. Ik stuurde hem terug dat ik zijn briefje gelezen had ,en dat B. net buiten was en dat ik hem ook miste. Maar ik had dit smsje per ongeluk naar B. gestuurd. Ik was zo verschoten dat ik hem direct belde en ik begon te wenen.
B. kwam direct terug en hij was echt boos. Ik herinner mij nog goed dat ik de hele avond heb geweend, ik wou hem echt niet kwijt en voelde mij super slecht en schuldig. B. bleef eigenlijk vrij koel erbij en liet me eens goed huilen.
De volgende dag is hij vertrokken en zei hij dat hij even tijd nodig had.
Het was alsof ik iets verschrikkelijk had gedaan. Ik had hem nog nooit zo gezien en ik voelde me vreselijk. De maanden hierop waren ook vreselijk.
We hadden constant ruzie en hij haalde bij elke ruzie die 'ene sms' naar boven.
Het ging zelfs zover dat ik bijna geen contact meer durfde te zoeken met Ken.
Ik wou B. immers helemaal niet kwijt, ik zag hem daar veel te graag voor.
Toch kon ik Ken niet laten vallen, hij was al zolang mijn beste vriend ,dus ik besloot gewoon stiekem contact te hebben. Het ging zo enkele maanden door tot B. me op een dag vroeg of ik eigenlijk nog met Ken. praatte . Ik had dit immers al maanden ontkend en verzwegen om ruzies te vermijden. Maar toch kon ik niet langer liegen en zei 'ja dat heb ik nog'.
Op die moment is B. weg gegaan en het is zo'n paar weken uit geweest.
Die twee weken waren verschrikkelijk. Hij kwetste mij via sms'jes , flirtte met andere meisjes en verweet me van de vuilste dingen. Ik vond dit zo erg en kon dit niet geloven. Op een dag was hij zo kwaad geweest dat hij met Ken gevochten had, hij had een stuk van zijn tand er uit geklopt.
Op die moment was ik zo kwaad dat ik niets meer van hem moest weten.
Ik probeerde hem te vergeten en ging zoveel mogelijk weg met mijn vriendinnen.
Ik liet weken niets van me horen. Na die twee weken begon hij mij te sturen.
Hij vertelde mij dat hij verschrikkelijk veel spijt had van wat hij gedaan had en dat hij zich schaamde. Hij zei dat hij fout was geweest en dat hij niet zo jaloers mocht geweest zijn. Hij miste mij en wou me terug. Eerst wou ik hier niet op reageren want ik was echt boos en ook zo verschoten dat hij het zomaar kon uitmaken met mij. We spraken die avond nog af , en ik bleef behoorlijk koud.
Op het einde van de avond knuffelden we en toen ging hij weg. Van binnen had ik heel veel pijn. Ik zag hem immers nog doodgraag , maar ik wou gewoon niet meer zo gekwetst worden.
Na een paar dagen , ben ik toch terug bij hem geweest en waren we terug samen.
2008 : uitgaan
Het ging een tijdje goed tussen ons.
De breuk had ons deugd gedaan. Ik kon gewoon met Ken praten wanneer ik daar zin in had. Ik kreeg meer ruimte en dit gebruikte ik zoveel ik maar kon.
Mijn interesses begonnen zich ook uit te breiden. Ik ging uit met vrienden enzovoort. Echter wou ik liever niet dat hij uit ging met zijn vrienden. Later heb ik hier spijt van gekregen. Maar ik was nog zo dom en ik dacht misschien wel een beetje te veel aan mezelf. Ik was zo bang om bedrogen te worden en hij wist ook dat dit mijn grootste nachtmerrie was.
De eerste maanden bleef hij bijna altijd binnen. Hij ging wel eens op café enzo maar hij ging gewoon niet uit. Ik vond zijn vrienden zo fout. Ze rookten, ze namen drugs, ze gingen uit waar meisjes als sletten gekleed waren.
Ik kon hem gewoon niet met deze mensen meesturen. Ik vond dit zelf om problemen vragen. Van mezelf vond ik dat ik wel deftige vriendinnen had. Ik kleedde me netjes (toch niet te uitdagend) en ik belde hem veel op een avondje stappen. Ik was ook wel wat afstandelijker geworden omdat hij me al zoveel gekwetst had en ik was het beu.
Uitgaan was voor mij even een uitlaat. Weg van de problemen, ik was nog te jong om zo serieuze relatie problemen te hebben. Dit vonden mijn vrienden ook.
Maar omdat ik zo redeneerde veranderde hij ook. Hij deed niet veel moeite meer voor me en het duurde soms maanden voor hij zijn gsm kaart opgeladen had. We hadden hier veel ruzie over. We wonen redelijk ver van elkaar en wou hem zeker horen. We stuurden normaal elke dag en nu vond hij het plots niet meer nodig.
Ik belde hem elke dag , maar mijn gsm rekeningen begonnen ook zwaar op te lopen. Hij zei altijd dat hij geen geld had, maar voor andere dingen had hij altijd geld. Ook mocht ik niet bij hem komen slapen. Zijn moeder vond dit niet kunnen. Het was daar de regel 'geen sex voor het huwelijk'. Dit vond ik erg vervelend maar gelukkig mocht hij altijd bij mij komen slapen.
Na een tijdje zocht ik aandacht bij andere jongens omdat ik hem miste. Het probleem was gewoon dat ik niet met hem kon praten. Ik was er veel te boos voor. Ik hoopte dat hij de hints wel zou snappen net zoals vroeger. Maar hij negeerde dit allemaal.
De ruzies zijn terug begonnen toen ik naar het sportpaleis ging.
Er waren een paar jongens bij en we amuseerden ons kostelijk. We hadden ook veel foto's getrokken, ik zag hier niets fout in. De dag nadat de foto's op het internet verschenen waren, belde hij me razend en zei dat hij helemaal niets meer met me te maken wou hebben. Ik was een vuile slet en ik kon oprotten.
Ik wist niet wat er gebeurde .
Ik belde hem de hele tijd en voelde me alweer zeer schuldig. Er ging rond dat ik met een jongen zou gekust hebben. Hij geloofde dit nog ook. Uiteindelijk werd deze ruzie ook uitgepraat. Ik heb duizend maal sorry gezegd en hem ook duidelijk gemaakt dat ik hem nooit zou bedriegen. Ook hiervoor heb ik maanden moeten afzien. Maar ik deed het allemaal , gewoon omdat ik hem zo graag zag. Ik besefte niet dat hij een ongelofelijke macht over me had.
De vrienden waar ik normaal met weg ging , ontweek ik. Ik voelde me hier eigenlijk rot voor, maar ik kon niet anders, ik had geen andere keuze. Ik liet uiteindeljk al mijn 'jongens' vrienden vallen , behalve Ken.
Begin 2009 : niets belangrijker dan zijn geluk
Ook in dit jaar ging het even goed. Maar het kon weer niet blijven duren.
Het nieuwe was er nu wel af en hij liet zich beïnvloeden door zijn vrienden.
Hij begon te steken dat ik hem al die maanden opsloot, terwijl ik gewoon mijn gang ging. Hij gaf me een enorm schuldgevoel. Hij vond het ook niet meer normaal dat hij altijd bij me thuis moest komen. Ik verdedigde me wel en ik zei dat ik dolgraag bij hem thuis wou komen maar dat dit niet ging omdat ik nooit kon blijven slapen.
Toch was ik gekwetst dat hij mij nu alles begon door te steken. Hij had er immers zelf voor gekozen thuis te blijven. Ik heb hem dit nooit verplicht.
Hij had me ondertussen ook alles afgenomen. Ik ging bijna nooit meer uit, en had geen jongens vrienden meer. Ik miste zoveel met mijn vriendinnen. Maar ik dacht dat ik hem zo kon bewijzen dat niets belangrijker was voor me dan hem gelukkig te maken. Dat ik echt niets anders nodig had.
Van binnen miste ik mijn vrienden natuurlijk wel, maar ik hield het voor mezelf.
Ik denk dat ik het wel op een andere manier heb afgereageerd.
Uiteindelijk verbood ik hem ook ALLES. We wisten allebei dat onze relatie zo niet verder kon, maar we hielden het zolang mogelijk uit. Al was het gewoon om ruzies te vermijden.
Eind 2009 : gelukkig
We werden toch wat volwassener en onze ruzies over kleine dingen verminderden.
We gaven elkaar ook wat meer vrijheid. Het voelde nog eens zoals vroeger en ik was gelukkig. Ik zag weer een toekomst met hem. Ik mocht ondertussen ook af en toe eens blijven slapen en hij kwam terug wat meer bij mij. Ik stelde mijn hart terug helemaal open voor hem. Ik dacht dat hij veranderd was en dat er nu niets meer mis zou gaan.
Begin 2010 :Aan de telefoon was het altijd stil
Het was uiteindelijk zover : ik was afgestudeerd en ging verder studeren op Artevelde hogeschool. Er ging wel een nieuwe wereld voor me open, maar hij hoorde daar ook nog steeds bij.
Soms wou ik wel dat ik een nieuwe jongen leerde kennen , iemand die me 100% gelukkig zou maken. We zagen elkaar normaal 3 keer per week. Maar nu ik in Gent op school zat was dit beperkt tot 1 keer en dat was meestal het weekend. Hij kwam dan altijd naar mij. Soms probeerde ik naar hem te komen op vrije dagen. Ik besefte dat ik niet zoveel zin had om te studeren en ik wou eens een pauze nemen. Het was ook niet de juiste richting die ik gekozen had.
Ik besloot een paar maanden gewoon niet naar school te gaan en wat te genieten van mijn leven. Ik ging nog steeds niet zoveel uit, omdat we dan ruzie kregen. Met veel gesmeek mocht ik af en toe wel eens uitgaan. Ik had immers ook vrienden gemaakt en die hielden veel kotfeestjes. Daar liet hij me dan wel naar toe gaan. Ik deed net hetzelfde bij hem. Alles ging tamelijk goed tussen ons.
Tot we ongeveer 3 maanden geleden terug ruzies kregen. Hij begon het weer vervelend te vinden om steeds naar mij te komen in het weekend. Ik was bang dat hij het echt niet meer leuk vond bij mij thuis. Ik deed mijn uiterste best om het hem zoveel mogelijk naar zijn zin te maken. Mijn ouders namen ons vaak mee uit eten en ik verwende hem altijd wanneer hij bij me was.
Ik deed echt alles voor hem. Ik probeerde ook echt meer naar hem te komen.
En dat deed ik. Maar toch leek hij veranderd te zijn. Zijn interesse in mij was weg.
Aan de telefoon was het altijd stil, op de chat net hezelfde. Ik wist niet meer wat te doen. Ik verweet mezelf . Ik dacht dat ik niet genoeg was en ik deed echt alles voor zijn aandacht terug te krijgen.
Ik was echt wel ongelukkig.
Het einde van ons relatie
Ik moest veel huilen. Wanneer onze telefoongesprekken doodstil bleven, werd ik gek. Ik deed zo mijn best , maar het kwam enkel van mijn kant.
Ik was eens een week overtijd en ik dacht dat ik zwanger was. Ik hield nog genoeg van hem , dat ik zelfs nog zo zot zou geweest zijn het kind te houden.
Toen ik hem vertelde dat ik over tijd was, flipte hij.
Hij zei dingen die een meisje nét niet wil horen. Hij zei dat ik het ZEKER weg moest doen en hij was al over een abortus bezig.
Ik was wel van plan het weg te doen , maar ik had gehoopt dat hij niet zo kwetsend zou reageren. Ik weet wel dat we nog veel te jong waren natuurlijk maar zijn reactie was gewoon iets té.
Ik was zelfs nog niet zeker of ik in verwachting was. Ik ging bij hem omdat ik me er slecht over voelde. Hij gedroeg zich raar en wou me niet aanraken.
Ik begreep het maar niet. Hij deed zo koel en het deed pijn.. Die avond ben ik nog naar huis gegaan en ik kreeg mijn regels toch nog die nacht. Maar omdat hij de dag ervoor zo rot gedaan had, wou ik hem zeker zien de volgende dag. Hij had me beloofd zeker te komen.
De volgende dag was ik doodziek en ik lag in bed.
Ik stuurde hem een berichtje dat ik ziek was en dacht hij komt straks wel.
Maar hij liet maar niets weten. Ik belde hem maar ik kon hem niet bereiken.
Ik snapte er niets van.
s' Avonds laat kreeg ik een sms dat hij niet op zijn gsm gelet had. Ik belde hem boos en vroeg waarom hij me hier liet zitten. Hij reageerde koeltjes en zei dat hij met vrienden was gaan zwemmen. Ik vond dit ongelofelijk grof.
De dag ervoor deed hij nog zo rot tegen mij. Maar hij kon wel zichzelf gaan amuseren met zijn vrienden en gaf er totaal niet om dat ik ziek in bed lag. Het beste van al was dat hij me zelfs verbood te gaan zwemmen met mijn vriendinnen. Zelfs dat gaf ik hem toe. Ik liep dagen vies op hem en hij beloofde me steeds af te komen om het goed te maken. Een hele week heb ik hem niet gezien.
Tot hij zéker ging komen die vrijdag..
Ik was zo blij dat ik hem ging zien want ik voelde me echt slecht. Ik wou dat alles terug goed kwam en dat we alles konden uitpraten. Ik had zijn lievelingseten in huis gehaald, ik had heel mijn kamer romantisch gemaakt , ik was fims gaan huren. .
Vrijdagochtend kreeg ik een sms van hem. Hij zei dat het WK was en dat hij daar naar had uitgekeken. Ik kon mijn ogen niet geloven en ik stuurde hem terug dat ik niet weet waarom hij dit naar mij stuurde. Ik vroeg gewoon om hoe laat hij zou komen . Hij reageerde hier niet op. Ik stuurde dan van 'Hoe wat wil je nu zeggen met die sms, wil je soms hele avond bij me naar de voetbal kijken misschien? kom dan anders maar gewoon zondag van de eerste keer'.
Ik zei dit omdat ik natuurlijk verwachtte dat hij ging sturen' maar natuurlijk niet ik kom hoor! '. In plaats stuurde hij ' nee hoor niet hele avond maar ja je hebt gelijk het zou beter zondag zijn". Ik was echt razend toen ik dit las.
Hij wou me gewoon achteruit steken voor de voetbal en het ging al zo slecht tussen ons. Uiteindelijk toonde ik mijn goed hart en zei ik nog van ' weet je kom maar hier voetbal kijken , ik kijk wel mee, anders moet ik je nog langer missen en dat gaat echt niet meer". Hij stuurde me dan dat hij liever gewoon zondag kwam.
Ik kon dit niet geloven en vond het zo grof. Ik stuurde hem hele tijd niets meer en ik rekende er eigenlijk op dat hij nog ging afkomen. Het werd al laat en hij was er nog steeds niet. Hij liet ook niets weten. Ik werd echt gek . Ik vroeg hem waar hij bleef. Hij zei dood droog dat hij gewoon thuis zat en dat we toch zondag afgesproken hadden. Hij draaide dus al mijn woorden om en het was duidelijk dat hij me gewoon niet wou zien. Ik riep en tierde naar hem en ik begon hard te wenen.
Ik was gekwetst, snapte hij dit nu echt niet?
Maar nee.. Hij begon zelfs te lachen en zei dat ik een psychopaat was. Dat ik een dramaqueen was. Ik kreeg gewoon niet meer uit mijn mond en ik smeet toe. Hoe kon hij nu lachen met al mijn verdriet? Meende hij dit nu echt. liet hij me zitten? Al deze dingen gingen door mijn hoofd. Ik dacht dat hij zeker me ging terug bellen , omdat ik zo overstuur was.
Nee , hij liet niets weten. Ik belde hem alwéér en riep bijna waarom hij zo deed. Hoe hij zo kon doen. Hij reageerde gewoon droog.
En ik denk dat er op dat moment een klik in mijn hoofd is geweest. Ik zei al wenend dat het beter gedaan zou zijn tussen ons omdat dit echt niet zo verder kan. Ik voelde me misselijk en kon niet meer stoppen met huilen. Hij lachte en zei zo droog als je maar kan : ' ah ja het zou inderdaad beter uit zijn, jaja tis goed van u " .
Toen hij dit zei heb ik mijn telefoon afgelegd.
Ik heb zo hard geweend dat ik maar kon en ik dacht gewoon van dit kan echt niet meer verder zo. Hij geeft er zelfs niet om. Dus ik besloot er voor eens en altijd een einde aan te maken. Hij heeft me die avond nog veel gebeld. Ik liet niets weten tot zondag. Hij had me voicemails in gesproken. Maar ik haatte hem echt. Het kon me even niets meer schelen. Ik stuurde hem dat hij me met gerust moest laten, dat het over was tussen ons, dat ik het niet meer aankon.
Het was een paar dagen gedaan tussen ons en er kwamen verschillende dingen uit. Bij voorbeeld dat hij achter mijn rug veel was uitgegaan met zijn vrienden. Binst ik altijd binnen zat voor hem en niets achter zijn rug deed. Het ging ook rond dat hij me verschillende keren bedrogen had. Vooral dat laatste kwetste me zo diep.
Ik kon het niet geloven, hij wist dat dit mij echt kapot zou maken. Dat ik er doodsbang van was. Ik was zo ervan aangedaan dat ik tot bij hem ben gegaan. Ik confronteerde hem met al deze dingen . Hij zei gewoon dat hij wel een paar keer was uitgegaan, maar dat het niets voorsteldde. Hij deed alsof het niets bijzonder was. Moest ik zo iets gedaan hebben, maakte hij me kapot..
Ik kon alleen maar huilen en ik keek in zijn ogen. Ik vroeg hem hoe hij me in hemelsnaam zulke dingen kon aandoen. Na alles wat ik voor hem had gedaan.
Die avond ben ik nog met hem naar bed geweest. Ik weet niet wat er mij bezielde ik had zo'n zeer en ik was zo dom. Ik wou getroost worden en ik zocht het bij hem. Ik zag hem nog doodgraag , zelfs na alles. En dat wist hij.
De volgende dag heb ik niets meer gehoord van hem. Ik voelde me nog eens gebruikt bij. Mijn vriendinnen gingen uit en ik besloot mee te gaan. Ik maakte me mooi en ik probeerde mijn zinnen te verzetten.
De volgende dag ben ik alweer naar hem gegaan. Ik voelde me zelfs nog schuldig. Toen ik bij hem kwam bleek het dat hij ook uit was geweest. Ik kon het niet geloven. Hij had me dus nog eens gebruikt die avond om vervolgens niets meer te laten weten en door te gaan met zijn leven? We maakten ruzie en hij verweet MIJ dat ik was uitgegaan. Hij zei dat we gewoon niet meer samen konden zijn. Ik sloeg toe. Uiteindelijk was het hij nog die het gedaan maakte..
Ik belde hem nog een paar keer. Maar hij negeerde dit. Ik besefte toen pas dat ik degene was die nog steeds achter hem liep. Hij verdiende me helemaal niet. Ik heb mezelf zo hard mogelijk gemaakt en ik besloot hem te laten gaan.
Het was genoeg geweest.
Ik liet een paar dagen niets meer van me horen .
En hij ook niet.
Tot ik een week geleden een paar berichten heb gekregen van hem.
Er ging rond dat ik al aan het flirten was met andere jongens. Binst ik gewoon op mijn
kamer zat te huilen , het te verwerken. Toen ik hier niet op reageerde. Heeft hij dingen gezegd die ik bijna niet kan herhalen. Hij stuurde me dat hij me zielig vond ,dat hij me al zoveel bedrogen heeft dat het niet normaal is en dat hij er blij om was. Ook stuurde hij me dat ik zo moest behandeld worden omdat ik een kankerslet ben. Hij was al een week een ander meisje aan het neuken.
Toen ik deze sms'en las, kon ik mijn ogen niet geloven. Vanaf dat moment voelde ik zoveel haat , dat ik zelfs niet meer kon wenen. Het is een monster dat me wil kapotmaken. Het was een jongen die ik nooit gekend heb , maar wel 4 jaar van mijn leven aan heb verspild.
Mijn ogen zijn nu nog maar open gegaan. Ik besef nu nog maar pas wat hij me
heeft aangedaan. Ik heb nu al een tijdje geen contact meer met hem . En ik ben ook niet van plan nog contact te maken. Ik hoop gewoon dat ik hem nooit meer hoef te zien. Ik haat hem maar toch mis ik hem nog. Ik hoop dat het rap over gaat, zodat ik door kan gaan met mijn leven.
Natalie Vroomhart, St. Nikolaas
